Bosna Hersek’teki savaş sırasında Srebrenitsa soykırımından kaçanlar, orman yolundan “güvenli bölge” Tuzla şehrine ulaşmak için bir güzergah kullanıyordu. Bu yolda hayatta kalmayı başaran Enver Secic, yaşadıklarının asla unutulmamasını istiyor.
Temmuz 1995’te Sırp güçler tarafından yapılan katliamlar nedeniyle “ölüm yolu” olarak adlandırılan güzergahta 21 yaşında bir genç olarak hayata tutunmaya çalışan Enver Secic, aradan geçen 26 yıla rağmen yaşadıklarını dün gibi hatırlıyor.
Secic, o yıllarda yaşananların tam bir kaos olduğuna işaret ederek, “İnsanlar nereye gittiğini bilmiyordu. Bazıları kente bazıları orman yoluna gitmişti. Ben de orman yolunu seçenlerden biriydim.” dedi.
Hayatının en acı anını yaşadı
Orman yolunda da ilerleyecekleri güzergahı tam bilmediklerini anlatan Secic, “Amacımız bir şekilde Susnjara’ya varmaktı. Binlerce erkek oradan güvenli bölgeye hareket edecekti. O yere ulaşmayı başardık. Yanıma kayınpederim ve kayınbiraderim de vardı.” diye konuştu.
Secic, gece yarısı ilerledikleri esnada hayatının en acı anını yaşadığını söyledi:
“Kayınpederimin yaralı, kayınbiraderimin ise öldüğünü söylediler. Geri döndüm. Binlerce ölü vardı. Her şeyin sona erdiğini düşündüm. Ondan sonra bir şey hissetmedim. 81 kilo çıktığım yolun sonunda Tuzla’ya 51 kilo olarak vardım.”
“İşkence ve ölümler asla unutulmamalı”
Yol boyunca kurulan tuzaklardan kurtulmayı başardığını söyleyen Secic, ilerledikleri ölüm yolunda her yıl geleneksel olarak düzenlenen Barış Yürüyüşü etkinliğine de katıldığını ifade etti.
Secic, yaşadığı korku ve endişeyi nesiller boyu anlatmaya devam edeceğinin altını çizerek, 1995’te Srebrenitsa’da masum insanların maruz kaldığı işkence ve ölümlerin asla unutulmaması gerektiğini vurguladı.
